Meisjes houden van bloemen

Ik was vroeger een bloemenmeisje. Op vakanties in Friesland liep ik met een plantengids rond, ik droogde bloemen in speciaal daarvoor bestemde schetsboeken met vloeipapier en maakte na school bloemenheksensoep met vriendinnetjes. Ik had plakboeken van Jacq P. Thijsse en bladerde eindeloos door de mooi geïllustreerde Flower Fairies-boekjes van Cicely Mary Baker. (Sorry dat het nu misschien klinkt alsof ik vóór de Tweede Wereldoorlog ben opgegroeid.) Toen ik laatst onder de douche over dit blogstukje stond na te denken kwamen de beelden van Holly Hobbie en Sarah Kay opeens ook weer terug. (Ik was trouwens meer een Holly- dan een Sarah-meisje; geen idee waarom.) [Lees verder]

Het bruidssyndroom (2)

Ingrid Fetell Lee, die ik hier al eerder heb genoemd, wijdt in haar boek Vrolijkheid een hoofdstuk aan feestvieren en rituelen. Het allerbelangrijkste aan zulke momenten is de verbondenheid en het samenzijn, iets waar we door covid-19 waarschijnlijk steeds meer naar snakken. Bruiloften zijn natuurlijk bij uitstek voorbeelden van al het moois en fijns dat gezamenlijke ceremonies kunnen oproepen. Lee geeft het voorbeeld van corsages en bijpassende kleding van bruidsmeisjes als voorbeeld van hoe zo’n gevoel van saamhorigheid wordt versterkt. Voetbalshirts en -sjaals werken misschien ook wel op die manier. Bij grote bijeenkomsten kan er zelfs een euforisch gevoel van saamhorigheid ontstaan. [Lees verder]

Het bruidssyndroom (1)

We zouden vandaag trouwen. Allebei voor de tweede en hopelijk laatste keer. Alleen toen kwam corona, en de (al dan niet intelligente) lockdown van Nederland en Frankrijk. Maar goed, we hadden toch geen sprookjesbruiloft met een paar honderd van onze beste vrienden gepland, dus we hebben de datum gewoon verplaatst.

Leeswaarschuwing: dit worden geen rozewolkstukjes, maar eerder twee minitirades. Ik schreef een tijdje geleden in een mail aan mijn verloofde, Martin dus: ‘Flikker toch op met dat bruidsgedoe!’ Dat was niet aan hem gericht, en dat is geen standaardtaal voor mij, maar had te maken met de zoveelste vraag over wat ik op De Grote Dag zou dragen. [Lees verder]

De Vrekkenkrant – consuminderen avant la lettre

Misschien kennen mensen van mijn leeftijd de Vrekkenkrant, vakblad voor de spaarzame kant van Nederland. Het kan ook toeval zijn dat ik daar begin jaren negentig als student mee in aanraking kwam. Sociale mediakanalen bestonden destijds natuurlijk nog niet, maar in mijn herinnering was het een spraakmakende publicatie waar lacherig over werd gedaan. Toen ik vorig voorjaar bedacht dat ik misschien iets over minimalisme wilde schrijven en zag dat NRC de twee oprichters had geïnterviewd, klikte ik dan ook meteen op de link ‘Geld overhouden geeft iedereen een kick’.

Voor wie benieuwd is of zich afvraagt waar ik het in hemelsnaam over heb, lees indien mogelijk (i.v.m. [Lees verder]

Nieuwe gewoonten kweken (2)

Weer eens geheel toevallig kreeg ik vlak nadat ik mijn vorige stuk over nieuwe gewoonten had geschreven een nieuwsbrief van Gretchen Rubin over goede voornemens juist in deze tijd. Ze sloot af met: ‘We can accept ourselves and be kind to ourselves, and also expect more from ourselves, as we all struggle to get through this difficult, unprecedented crisis.’

Net als 1 januari kan dit namelijk een geschikt moment zijn om met een schone lei te beginnen, omdat vaste routines voor veel mensen toch al in meer of mindere mate overhoop zijn gegooid door het sluiten van scholen en het wegvallen van werk. [Lees verder]

Nieuwe gewoonten kweken (1)

Gedragsverandering is hondsmoeilijk – ik parafraseer hier denk zo’n beetje alle deskundigen die daar verstand van hebben. Dit blog gaat onder meer over minimalisme-gerelateerde zaken. Als je iets wilt bijdragen aan het milieu en/of je spaarrekening, is het handig om te weten hoe je een nieuwe gewoonte kweekt of een oude doorbreekt. Bij mij kan dat van alles zijn, van niet snoepen na het avondeten (nog niet gelukt) tot meer bewegen (deels gelukt) tot minder werken (voor het eerst in jaren gelukt). Hieronder een paar inzichten die mij hielpen.

Zoals op dit blog al eerder besproken, ben ik vrij streng voor mezelf en worstel ik met van alles. [Lees verder]

Gastblog: Druk op de ketel

Donderdag 26 maart. Twee agenten te fiets. ‘Mag ik u vragen wat u hier doet, meneer?’

‘Ja hoor, natuurlijk. Ik ga naar de bakker en maak onderweg wat foto’s want het is mooi weer.’

‘Zou ik uw ontheffingsformulier even mogen zien?’

Uiteraard.

‘Beseft u wel dat u driedubbel in overtreding bent? U hebt het formulier hergebruikt door de datum te veranderen, dat mag niet. Sowieso is het niet de bedoeling dat u elke dag boodschappen gaat doen, daar zouden we u voor moeten bekeuren. En onderweg rondhangen en foto’s maken, dat kan al helemaal niet.’

Met de Franse lockdown – confinement, noemen we het hier – valt niet te spotten. [Lees verder]

Gratis en voor niks?

‘There are many things we will give freely that we wouldn’t allow others to buy from us.’ – Gretchen Rubin

Veel van de beste dingen in het leven zijn gratis, las ik laatst in de Intermediair, die online lang niet zo saai is als de papieren versie van na mijn studie, maar het kan ook het tijdschrift Flow zijn geweest. Denk aan een ommetje maken door het bos (en een hert zien!), een mooie zonsondergang, samen cocoonen op de bank – de lijst is eindeloos.

Ik ga hier absoluut niet verkondigen dat geld niet gelukkig maakt. Wel dat geld besparen mij een kick geeft, en dat dat ook wel moet als ik boeken wil blijven vertalen. [Lees verder]

‘Lekker genieten hoor’

Martin en ik waren een paar jaar geleden voor een mini-vakantie in een hotel waar we halfpension hadden geboekt. Voordat je nu ophoudt met lezen omdat ‘halfpension’ iets voor senioren is: het hotel ligt zelfs voor Nederlandse begrippen in the middle of nowhere en we hebben allebei geen auto. Hoewel we er vooral ook heen gingen om te wandelen, is een uur door het donker lopen voor een slechte pizza niet ons idee van vakantie.

We aten een paar avonden in het restaurant en werden bijna altijd bediend door dezelfde hartelijke serveerster. Alleen konden we na een tijdje ons lachen niet meer inhouden omdat ze ons bij elke gang steevast ‘lekker genieten hoor’ toewenste. [Lees verder]

Stookschaamte

Goed, dan nu toch maar eens echt met de billen bloot. Ik heb namelijk een behoorlijke afwijking, te weten: de kamerthermostaat staat op een stand die bij de meeste mensen alleen ’s nachts acceptabel zou zijn.

Mijn broer bouwde in zijn studentenkamer in de winter een soort tent om zijn kachel heen en hanteert ook tegenwoordig voor zijn gezin een zeer eh… strikt stookbeleid. Mijn oudste zus kan haar stekels enorm opzetten wanneer de verwarming bij haar eigen bedrijf door anderen te hoog wordt gezet. Bij mijn andere zus is het thuis altijd heerlijk warm. Dus tja, zoals ik al schreef: ik heb een behoorlijke afwijking en de vraag of mijn genen of opvoeding daar nu wel of niet debet aan zijn, is voor Martin (die uit de vorige post) als hij in Nederland is wat minder belangrijk dan de aanwezigheid van fleecedekentjes. [Lees verder]