Meisjes houden van bloemen

Ik was vroeger een bloemenmeisje. Op vakanties in Friesland liep ik met een plantengids rond, ik droogde bloemen in speciaal daarvoor bestemde schetsboeken met vloeipapier en maakte na school bloemenheksensoep met vriendinnetjes. Ik had plakboeken van Jacq P. Thijsse en bladerde eindeloos door de mooi geïllustreerde Flower Fairies-boekjes van Cicely Mary Baker. (Sorry dat het nu misschien klinkt alsof ik vóór de Tweede Wereldoorlog ben opgegroeid.) Toen ik laatst onder de douche over dit blogstukje stond na te denken kwamen de beelden van Holly Hobbie en Sarah Kay opeens ook weer terug. (Ik was trouwens meer een Holly- dan een Sarah-meisje; geen idee waarom.)

Die bloemenliefde zit nog steeds in me. Als ik ooit nog eens ander werk ga doen, wil ik in een bloemenwinkel werken. Maar ja, bloemen zijn duur – zelfs in Nederland, of in ieder geval in mijn ogen. En bovendien zeer milieubelastend.

En toen kwam Martin een paar jaar geleden met een Bloomon-boeket aanzetten. Ik had de gelikte reclame al weleens gezien in tijdschriften, maar nooit overwogen of dat iets voor mij was. Dit stukje is niet bedoeld als advertorial, maar jee, wat werd ík blij van die boeketten. Als je de hele dag achter een laptop zit en soms gek wordt van je vertaling, is het ongelofelijk fijn om naar zo’n kleurenpracht te kunnen kijken. Want na dat eerste boeket nam ik dus een abonnement. Je bleek namelijk helemaal niet per se om de x aantal weken een boeket te hoeven bestellen, wat ik eerst dacht (en waar ze mee adverteerden). Ik wijzigde het bezorgschema meestal omdat de bloemen veel langer stonden dan ik gewend was van de 5 euro-tulpen van de markt. En ja, oké… ook omdat ik mezelf niet te vaak op zo’n superboeket wilde trakteren en zeker niet wilde dat bloemen in huis het nieuwe normaal* zou worden.

Meteen de voor mij destijds gouden tip om langer van je boeket te genieten, advies dat ik uiteraard van Bloomon zelf heb: maak je vaas vaak en heel goed schoon, bij voorkeur met (eco)bleek. Herhaal dat zodra het water wat troebel wordt. En dan is een glazen vaas, die ik destijds bij mijn aanmelding cadeau kreeg, inderdaad wel zo handig. Behalve ook steeds opnieuw een schuin stukje van de stengel afsnijden (omdat het water dan beter wordt opgenomen), moet er ook dán elke keer opnieuw een druppeltje (eco)bleek bij. De bekende zakjes bloemenvoeding gebruik je alleen de allereerste keer.

Dat laatste riep in mijn soms warrige, te associatieve corona-monkey mind meteen de vraag op: krijg je die Chrysal-zakjes in het buitenland ook, en zijn er buitenlandse supermarkten met een Allerhande? Ik ken zelf niet direct voorbeelden. Dit even ter illustratie van de focus die hier soms ver te zoeken is. Volgens mij is concentratie ook een spier die je moet trainen. Een bevriende collega zei trouwens ooit heel wijs: vertalen is topsport.

Maar goed, inmiddels is mijn abonnementstegoed na twee jaar op en lees ik steeds vaker nare berichten over al het gif dat bij sierteelt wordt gebruikt. Denk aan de bijen! Waarna ik ook nog eens foto’s zag van alle bloemen die in Aalsmeer worden doorgedraaid omdat de (export)markt volledig is ingestort, wat niet alleen aan de geannuleerde bloemenzee van de paus ligt. Een paar maanden eerder had ik al eens iets over droogbloemen gelezen, die op zich veel duurzamer zijn. En langzaam maar zeker kreeg mijn strenge modus weer eens de overhand.

Want mezelf af en toe iets van luxe gunnen oké, maar ook het milieu nog om zeep helpen… the horror! Toen ik dit vertelde aan een vriendin die ik weleens foto’s van mijn boeketten had gestuurd en zei dat ik overwoog op droogbloemen over te stappen, antwoordde ze heel raak: ‘Word je daar net zo blij van?’

* Deze uitdrukking is door Rutte laatst weer van stal gehaald. Wat ik niet wist, is dat die in ons land in zwang kwam tijdens de vorige crisis, toen financiële topman Bill Gross het na de val van Lehman Brothers over the new normal had. Voor de geïnteresseerden, zie Ton den Boons toelichting.