Corona faits divers

Zoals ik hier al eerder schreef, was ik aan het begin van dit hele gebeuren niet van het kamp ‘het is maar een griepje’. Nu, ruim anderhalve maand later, erger ik me steeds meer aan de berichten over de drukke winkelstraten en zie ik met lede ogen aan dat buurtgenoten hun normale leven weer lijken te hebben opgepakt – en dan heb ik het niet eens zozeer over de schuurmachines op zondagochtend. In mijn wijk zijn meerdere grote bouwprojecten en ik heb deze week op het punt gestaan de gemeente te vragen onderzoek te doen naar coronabesmettingen onder bouwvakkers. Ze houden geen afstand, kunnen niet erg vaak hun handen wassen en er werken zo te zien ook best wat mannen uit een risicogroep tussen.

Ik vraag me af of corona voor andere mensen misschien een te grote ver-van-mijn-bedshow is. Het kan natuurlijk best dat niet iedereen onder de indruk is van berichten van artsen en ex-patiënten, waaronder deze van een IC-arts. Behalve dat het waarschijnlijk een te abstract gegeven is (ook ik ken maar twee mensen die officieel besmet én doodziek waren), heeft het daarbij misschien te maken met onmiddellijke behoeftebevrediging, bedacht ik een paar ochtenden geleden. Voor een uitgebreide beschrijving van het beroemde marshmallowexperiment, klik op het onderstreepte woord. Mijn korte samenvatting: kleuters moesten kiezen of ze meteen één beloning wilden (een marshmallow of iets anders lekkers), of wilden wachten op een grotere beloning (twee snoepjes). Ze werden alleen gelaten en mochten op een bel drukken om de onderzoeker te roepen, of wachten tot deze uit zichzelf terugkwam. Als ze in dat laatste geval dat ene snoepje dat voor hun neus op tafel lag dan niet hadden opgegeten, kregen ze er nog eentje.

Waarom dacht ik hier nu aan? Allereerst omdat onzekerheid voor ons brein een lastig gegeven is. De datum waarop de maatregelen worden versoepeld, werd door het kabinet onlangs weer verzet. (Ik schreef dit voor Ruttes persconferentie van 6 mei). Niet weten waar je aan toe bent, wanneer alles weer ‘normaal’ wordt, geeft stress. En als je niet weet wanneer er een einde komt aan het wachten, kun je dat snoepje misschien maar beter gewoon opeten. Daarbij is funshoppen voor veel mensen misschien ook wel gewoon aangename afleiding.

Voordat ik nukkig ga klinken, hierbij een overzichtje van allerlei opvallende en/of leuke dingen die ik vanaf 11 maart bijhield. Ik las dit laatst terug en hoewel de meeste waarschijnlijk bekend zijn, was het voor mij goed om weer te zien hoe vindingrijk en grappig de eerste weken van deze totaal andere wereld óók waren.

• 8 maart 2020: Iemand die in Wuhan al 48 dagen gedwongen thuiszit, hoort op de 26e verdieping van haar complex voor het eerst vogelgeluiden.
• 11 maart: Er komen allerlei sites en memes voor liedjes tijdens het handen wassen, zodat je zeker weet dat je dat lang genoeg doet.
• 12 maart: Er zijn op woensdagochtend geen files in Brabant en Limburg. En dat betekent onder meer wel vogelgekwetter en geen verkeerslawaai meer in de tuinen van mensen die doorgaans de A2 horen. (Bij het Amsterdamse Vondelpark hoorde je medio maart nog wel vliegtuigen, maar ook dat zou veranderen.)
• 13 maart: Via Twitter, dat ook wel bekendstaat als het rioolputje van het internet, wordt allerlei hulp aangeboden. Spontaan en vrijwillig. Dat viel me bij de grote OV-staking ook op; mensen zijn echt zo slecht nog niet. (Nee, ik heb Rutger Bregmans boek niet gelezen.) Hoewel ik op datzelfde Twitter ook vernam dat mensen voor woekerprijzen wc-rollen aanbieden op Marktplaats.
• 14 maart: De Italiaanse balkonnetjes met muziek en zang. (Google even als je het destijds niet hebt gezien). En dan een paar dagen erna deze opmerking van een Amerikaanse: ‘Yes we get it, Europe. You have balconies.’
• 15 maart: Krantenbericht over een winkelende klant die beslag legt op enkele van de laatste toiletrollen. De persoon pakt er drie, en komt later terug voor een vierde. Citaat: ‘Het gaat nergens over, maar je moet meedoen aan deze gekte. Anders is het vervelend poepen.’
• 16 maart: De bloemenexport stort in en tonnen bloemen moeten worden vernietigd, waarna er ‘Red je boeketje’-initiatieven opkomen om bloemen te bestellen voor zorginstellingen en ziekenhuizen.
• 16 maart: Er varen geen boten meer door de kanalen van Venetië en het water is zo helder en schoon dat je vissen kunt zien zwemmen. Ik dacht eerst dat de dolfijn nepnieuws was, maar gezien Zafar die vanuit Frankrijk meezwom naar Amsterdam, was het waarschijnlijk toch waar.
• ca. 23 maart: Irma Sluis, de gebarentolk bij de persconferenties van het kabinet, met haar inmiddels beroemde ‘hamsteren’-gebaar. De HBO-opleiding tot doventolk meldt in april dat ze veel vragen van geïnteresseerden krijgen.
• 27 maart: ​ De luchtvervuiling boven Nederland is met 20 tot 60 procent afgenomen, aldus het KNMI. Op 25 april lees ik in de Volkskrant dat de aardkorst minder trilt door het wegvallen van een deel van het wegtransport, bouwverkeer en zware industrie. Seismografen nemen daardoor zaken waar die normaliter worden overstemd.
• 28 maart: Mensen zetten teddyberen voor het raam zodat ouders met kleine kinderen op Berenjacht kunnen. Het viel me in mijn wijk ook op, en omdat daar meer huizen dan bloesembomen zijn, worden mijn ommetjes er ook door opgefleurd.
• Begin april: Door de sluiting van frietzaken en horeca is er een aardappelberg ontstaan. Dit leidt tot de roep om meer benefrietjes te eten. Als iemand die erom bekendstaat dat ze in restaurants geen frietjes bestelt, maar wel die van anderen jat, moet ik hier nu wel gehoor aan geven. Het was me overigens echt al opgevallen dat de aardappels beduidend goedkoper waren dan in het najaar, toen er door de warme, droge zomer schaarste was.
• 24 april: De NOS meldt dat de burgemeester van Osaka onder vuur is komen te liggen omdat hij het supermarktgedrag van vrouwen heeft bekritiseerd. Vrouwen zouden lang treuzelen en twijfelen over aankopen en kunnen daarom nu beter geen boodschappen doen. [AO: geen commentaar.]

En nu maar hopen dat de versoepeling van sommige maatregelen en de naleving die ‘verrommelt’ (net als het ‘funshoppen’ was dat een woord dat er in de berichtgeving over Ruttes persconferenties voor mij uitsprong) geen tweede golf opleveren. Hoewel we dan vermoedelijk wel weer eensgezinder worden in plaats van elkaar de maat te nemen dat het zo druk was bij de Ikea of het over ‘dor hout’ te hebben dat nu iets eerder gekapt wordt.