Gratis en voor niks?

‘There are many things we will give freely that we wouldn’t allow others to buy from us.’ – Gretchen Rubin

Veel van de beste dingen in het leven zijn gratis, las ik laatst in de Intermediair, die online lang niet zo saai is als de papieren versie van na mijn studie, maar het kan ook het tijdschrift Flow zijn geweest. Denk aan een ommetje maken door het bos (en een hert zien!), een mooie zonsondergang, samen cocoonen op de bank – de lijst is eindeloos.

Ik ga hier absoluut niet verkondigen dat geld niet gelukkig maakt. Wel dat geld besparen mij een kick geeft, en dat dat ook wel moet als ik boeken wil blijven vertalen. Een normaal mens zou met mijn inkomen namelijk iets te vaak een boterham met tevredenheid op tafel hebben staan. Zo maak ik er soms een sport van om vooral afgeprijsde producten te kopen bij de Albert Heijn. Dat Ahold me nog nooit persoonlijk heeft benaderd, is voor mij het bewijs dat ze nog niet aan echt serieuze datamining doen via de bonuskaart. (Ik ga nu niet in op privacybezwaren en dat ik gek ben dat ik al die gegevens zomaar gratis aan ze weggeef.)

Mijn zwager (die van de thermostatic compatibility) bedacht ook ooit de term loser’s hour, oftewel het tijdstip waarop je als ‘hardwerkende’ (Ruttiaanse) Nederlander geen boodschappen hoort te kunnen doen. Hij kwam daarop toen hij als kersverse freelancer merkte dat hij in de supermarkt vooral omringd werd door bejaarden en uitkeringstrekkers – ik zeg het expres in die bewoordingen. Nu voelde ik me sowieso altijd al een beetje betrapt (werkt die vrouw niet?!) als ik in mijn eentje op een heerlijk rustig tijdstip met mijn mandje vol magere yoghurt, pastinaak, falafelballetjes en 80% cacao-chocola soms zelfs even langs de gratis koffieautomaat liep, maar sindsdien voel ik me dus echt een loser!

Die koffie heeft trouwens vooral met koffieverslaving te maken, niet met het feit dat hij gratis is. Ik moest dan ook grinniken toen ik laatst hoorde dat niet alleen mijn moeder dit al deed, maar ook mijn broer nog steeds.

Helaas is boodschappen doen in corona-tijden geen lolletje meer. Dus meteen een terzijde: zolang dit virus rondwaart, ben ik minder vaak bij de drie supermarkten of de toko en Turkse winkel in de buurt te vinden. Tegenwoordig loop ik er meestal naartoe – dan hoef ik meteen geen ‘Pilates met Pietje Puk’-sessies via internet te volgen. Hoewel dat wandeltje de afgelopen weken door de koude wind ondanks de zon extra stressvol is omdat ik vrijwel meteen een druipneus krijg. ‘Gebruik papieren zakdoekjes en gooi ze meteen weg,’ luidt het devies. Ja, maar waar dan? Er staan in mijn wijk niet overal afvalbakken. En mijn handen? (Inderdaad, ik was een van degenen die niet op tijd wc-papier en desinfecterende gel kochten.) Het valt me nu ook pas op hoeveel oude mensen van hetzelfde euvel last hebben en die zakdoek toch echt meteen weer in hun jaszak stoppen.

In de winkel zelf wordt het een soort balletoefening in mensen ontwijken en niet te veel kijken naar klanten die van alles oppakken en weer terugleggen (met die druipneus en niet-ontsmette handen nog vers in het achterhoofd). Ik ben ooit keihard uitgelachen omdat ik mijn sleutels weleens met zeep was, maar volgens mij waren wij smetvrezers onze tijd ver vooruit.*

Laatst werd ik bij de kassa ook nog eens bits toegesproken omdat de mevrouw achter me en ik te dicht op elkaar stonden. Zij was naar mijn stellige indruk stilletjes komen aansluipen, maar het zou kunnen dat ik te gefocust was op de bouwvakkers vóór me. ‘Die lui spreek ik er niet op aan nee,’ zei de kassière. ‘Die staan toch de hele dag boven op elkaar.’ Maar ze had het dus ‘echt helemaal gehad’ met mensen zoals ik die beter zouden moeten weten. Met zo’n reprimande had ik even geen streng stemmetje in mijn eigen hoofd nodig.

Dit stukje was bedoeld om uit te leggen dat ik een kick krijg van bonnetjes als dit, maar dat schuif ik toch maar even door naar een volgende keer.

kassabonnetje Albert Heijn

Tot slot nog een kleine toevoeging naar aanleiding van mijn vorige verhaal over genieten: ik heb vanochtend bij de Jumbo voor 4 euro een mooi steun-de-telers-boeket gekocht, plus vier glimlachen gekregen én uitgedeeld.

* Humor is in deze tijden volgens mij extra belangrijk. Ik ben een groot fan van Van Kooten en De Bie, dus hierbij de Allesvrezer.

 

 

 

3 antwoorden op “Gratis en voor niks?”

  1. Zo grappig die hoge korting. Ik ben gelijk op zoek gegaan naar de App, die me verteld waar ik de meeste korting krijg, en met welke artikelen in mijn mandje, misschien kan die als add on bij de Corona app, die dan ook direct zal tonen dat de grootste risicodragers allemaal voor de aanbiedingen rondhangen 🙂 Scary….

    En die Koot en Bie, onverbeterlijk, die zouden die persconferenties nu moeten geven 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.