Wie wat bewaart, heeft wat

Het zijn rare tijden. Covid, corona, corina, de kerona, wat je het ook noemt, iedereen heeft ermee te maken. Alleen gaat niet iedereen er op dezelfde manier mee om. Ik schrijf daar misschien later nog eens een vrolijk stukje over, maar voorlopig houd ik het op meerdere fronten even dicht bij huis. Alleen heb ik sinds kort een paar huisgenoten. Dat ik geen poezebeest heb, is nu dus helemaal erg, want ik heb het over muizen. Meervoud ja.

Ik woon hier nu bijna zes jaar en het was deze zomer opeens raak in ons hele complex. Boze tongen beweren dat het aan de verbouwing van de loods ligt. Ja, diezelfde loods die zoveel geluidsoverlast oplevert. (Ik kwam er net achter dat ik minder vaak over lawaai schrijf dan ik dacht, terwijl ik al een jaar denk: ik wou dat mijn wijk iets minder snel zou gentrificeren.) De muizen logeerden deze zomer af en toe op het balkon, want er lag steeds vaker aarde naast de plantenpotten. Maar sinds deze week beginnen ze om negen uur ’s avonds achter de plinten te piepen en te rennen. Blijkbaar hebben ze ook klokjes en slapen ze overdag? Of ze last hebben van de wintertijd weet ik niet, zelf word ik nu wel steeds al vóór de bouwvakkers wakker.

Goed, lang verhaal lang: ik zat gisteravond te werken en werd 1. gek van het gepiep en geren, en 2. ik zag vanuit mijn ooghoeken iets in de kamer bewegen. Dat vormde het begin van een paar enige uren. Ik had de avond ervoor al gaten in keukenkastjes dichtgestopt met panty’s (dank, Ineke!), maar blijkbaar zat er nog ergens een plek waar ze uit kwamen. Een van de muizen en ik hebben elkaar in ieder geval twee uur lang achtervolgd. Broertje/zusje of Jerry zelf had zich de avond ervoor ook al laten zien toen ik een van de keukenkastjes dichtmaakte, maar het beest ging nu niet terug naar waar hij vandaan kwam en liet zich ook niet vangen. Over mijn vangbeleid zal ik kort zijn: ik ben niet echt on-bang voor muizen, maar de plastic bak en de stoffer die ik in mijn hand had, voelden toch ook niet echt als een heel goede wapenrusting.

Nadat ik doodmoe en wat verslagen de strijd opgaf, sliep ik niet heel goed omdat ik een beetje bang was dat de muizen eventueel via via naar mijn slaapkamer zouden komen, maar vooral dat ze kabeltjes in de kamer zouden doorknagen nu echt ál het eten in de oven of de koelkast stond (ik nam geen risico’s meer, zeker niet met mijn chocoladevoorraad).

Vanochtend zaten er gelukkig geen muizen te picknicken (#support your locals, plus de horeca staat op omvallen), maar er kwam al snel geen water meer uit de kraan. Gelukkig had ik al koffie gezet, maar kunnen muizen leidingen doorknagen? schoot er héél even door mijn hoofd. Buren meldden via de groepsapp dat het tot 15.00 zou duren, hoewel niemand een brief had gekregen. Gelukkig was dat loos alarm. Ik telde mijn zegeningen dus even, en nam nog een koffie voordat ik een Tom Poes-oplossing probeerde te bedenken. (Dank, Ineke!)

Ik ontdekte in het daglicht pas dat er bij de hele plint tussen de keukenkastjes en de vloer een kier(tje) zit. Het is misschien maar goed dat ik dat gisteravond laat niet had ontdekt met de zaklamp van mijn mobieltje (mijn eigen zaklamp deed het weer eens niet, wie geen batterijen hamstert, enz.), want ik was vanochtend een paar uur bezig met het bouwen van mijn antimuisbarrière.

Ik heb namelijk geen planken en weinig gereedschap in huis, en ik heb zoals al eens eerder gezegd wel twee linkerhanden. Het is uiteindelijk een driedubbele typische Annoesjka-barrière geworden, maar hopelijk wel een perfecte. Laag 1 bestaat uit kapotte panty’s gedrenkt in eucalyptus- en muntolie. (Ook dank, Ineke! Die olie had ik op haar aanraden eens gekocht voor mijn maagkrampen.) Laag 2: dik karton, dat ik zonder stanleymes met een botte schaar op maat moest knippen. Maar goed, ik had dus wel nog allemaal oude dozen én kapotte panty’s. Wie wat bewaart, heeft wat. Laag 3: boeken, boeken, boeken.

Nu hoor ik van collega’s dat karton en dozen niet slim zijn, want daar eten ze zich een weg doorheen. En het allerergste: muizen kunnen hun gewrichten loskoppelen en daarom door een gat zo groot als een bic-pen kruipen. (Dank voor deze info, naamgenoot en collega Nouske.) Hopelijk doen de panty’s en de geur hun werk. Als reserveoptie heb ik ook nog kattenpoep gevraagd aan een buurvrouw. Weer eens wat anders dan een kopje suiker. En ja, voor iemand met vraagvrees was dat best een hobbel.

Duimt iedereen alsjeblieft even mee dat het gaat helpen? Tips zijn sowieso welkom. Maar liever niet van het soort: zorg dat je aan de buitenkant van je woning de gaten dichtmaakt. Want dat is als je niet op de begane grond woont best lastig. Plus die linkerhanden en geen gereedschap. Maar het allerbelangrijkste, ik zie nergens hoe ze mijn huis in komen.

Als laatste dan nog een fijne bijkomstigheid, want ‘omdenken’ en je zegeningen tellen is ook een kunst: 1. mijn huis ruikt heerlijk, en 2. ik heb minder akelig covidnieuws gelezen, want ik zat op allemaal muizensites in plaats van de kranten en nos.nl te F5’en.

Nu nog een regenboog op deze intens grijze, natte dag. En verder met mijn lastige boekvertaling, want dat is de reden dat ik hier helaas zoveel minder post.