Worsteling

Ik ben niet iemand die een vlammend antiracismebetoog kan schrijven. Dit stukje kostte me bijvoorbeeld weer eens te veel tijd. Maar met wat er nu gaande is in de wereld, terwijl er tegelijkertijd ook nog steeds een griepachtig virusje rondwaart, voelt een navelstaarderig spiritueel stukje of een reeksje praktische wenken over slaap even wat minder dringend. Terwijl op mijn Instagram de een op de Erasmusbrug demonstreert, geniet de ander van een biertje op het strand. Ik wil hier geen zwart vlak posten, maar toch iets proberen te zeggen.

Omdat ik mijn medemens soms echt niet meer snap en onmacht voel. Omdat ik aan het begin van deze pandemie héél even dacht dat bepaalde dingen in onze maatschappij een klein beetje ten goede zouden veranderen. [Lees verder]

Corona faits divers

Zoals ik hier al eerder schreef, was ik aan het begin van dit hele gebeuren niet van het kamp ‘het is maar een griepje’. Nu, ruim anderhalve maand later, erger ik me steeds meer aan de berichten over de drukke winkelstraten en zie ik met lede ogen aan dat buurtgenoten hun normale leven weer lijken te hebben opgepakt – en dan heb ik het niet eens zozeer over de schuurmachines op zondagochtend. In mijn wijk zijn meerdere grote bouwprojecten en ik heb deze week op het punt gestaan de gemeente te vragen onderzoek te doen naar coronabesmettingen onder bouwvakkers. Ze houden geen afstand, kunnen niet erg vaak hun handen wassen en er werken zo te zien ook best wat mannen uit een risicogroep tussen. [Lees verder]

Meisjes houden van bloemen

Ik was vroeger een bloemenmeisje. Op vakanties in Friesland liep ik met een plantengids rond, ik droogde bloemen in speciaal daarvoor bestemde schetsboeken met vloeipapier en maakte na school bloemenheksensoep met vriendinnetjes. Ik had plakboeken van Jacq P. Thijsse en bladerde eindeloos door de mooi geïllustreerde Flower Fairies-boekjes van Cicely Mary Baker. (Sorry dat het nu misschien klinkt alsof ik vóór de Tweede Wereldoorlog ben opgegroeid.) Toen ik laatst onder de douche over dit blogstukje stond na te denken kwamen de beelden van Holly Hobbie en Sarah Kay opeens ook weer terug. (Ik was trouwens meer een Holly- dan een Sarah-meisje; geen idee waarom.) [Lees verder]

Het bruidssyndroom (2)

Ingrid Fetell Lee, die ik hier al eerder heb genoemd, wijdt in haar boek Vrolijkheid een hoofdstuk aan feestvieren en rituelen. Het allerbelangrijkste aan zulke momenten is de verbondenheid en het samenzijn, iets waar we door covid-19 waarschijnlijk steeds meer naar snakken. Bruiloften zijn natuurlijk bij uitstek voorbeelden van al het moois en fijns dat gezamenlijke ceremonies kunnen oproepen. Lee geeft het voorbeeld van corsages en bijpassende kleding van bruidsmeisjes als voorbeeld van hoe zo’n gevoel van saamhorigheid wordt versterkt. Voetbalshirts en -sjaals werken misschien ook wel op die manier. Bij grote bijeenkomsten kan er zelfs een euforisch gevoel van saamhorigheid ontstaan. [Lees verder]

Het bruidssyndroom (1)

We zouden vandaag trouwen. Allebei voor de tweede en hopelijk laatste keer. Alleen toen kwam corona, en de (al dan niet intelligente) lockdown van Nederland en Frankrijk. Maar goed, we hadden toch geen sprookjesbruiloft met een paar honderd van onze beste vrienden gepland, dus we hebben de datum gewoon verplaatst.

Leeswaarschuwing: dit worden geen rozewolkstukjes, maar eerder twee minitirades. Ik schreef een tijdje geleden in een mail aan mijn verloofde, Martin dus: ‘Flikker toch op met dat bruidsgedoe!’ Dat was niet aan hem gericht, en dat is geen standaardtaal voor mij, maar had te maken met de zoveelste vraag over wat ik op De Grote Dag zou dragen. [Lees verder]

De Vrekkenkrant – consuminderen avant la lettre

Misschien kennen mensen van mijn leeftijd de Vrekkenkrant, vakblad voor de spaarzame kant van Nederland. Het kan ook toeval zijn dat ik daar begin jaren negentig als student mee in aanraking kwam. Sociale mediakanalen bestonden destijds natuurlijk nog niet, maar in mijn herinnering was het een spraakmakende publicatie waar lacherig over werd gedaan. Toen ik vorig voorjaar bedacht dat ik misschien iets over minimalisme wilde schrijven en zag dat NRC de twee oprichters had geïnterviewd, klikte ik dan ook meteen op de link ‘Geld overhouden geeft iedereen een kick’.

Voor wie benieuwd is of zich afvraagt waar ik het in hemelsnaam over heb, lees indien mogelijk (i.v.m. [Lees verder]

Gastblog: Druk op de ketel

Donderdag 26 maart. Twee agenten te fiets. ‘Mag ik u vragen wat u hier doet, meneer?’

‘Ja hoor, natuurlijk. Ik ga naar de bakker en maak onderweg wat foto’s want het is mooi weer.’

‘Zou ik uw ontheffingsformulier even mogen zien?’

Uiteraard.

‘Beseft u wel dat u driedubbel in overtreding bent? U hebt het formulier hergebruikt door de datum te veranderen, dat mag niet. Sowieso is het niet de bedoeling dat u elke dag boodschappen gaat doen, daar zouden we u voor moeten bekeuren. En onderweg rondhangen en foto’s maken, dat kan al helemaal niet.’

Met de Franse lockdown – confinement, noemen we het hier – valt niet te spotten. [Lees verder]

Gratis en voor niks?

‘There are many things we will give freely that we wouldn’t allow others to buy from us.’ – Gretchen Rubin

Veel van de beste dingen in het leven zijn gratis, las ik laatst in de Intermediair, die online lang niet zo saai is als de papieren versie van na mijn studie, maar het kan ook het tijdschrift Flow zijn geweest. Denk aan een ommetje maken door het bos (en een hert zien!), een mooie zonsondergang, samen cocoonen op de bank – de lijst is eindeloos.

Ik ga hier absoluut niet verkondigen dat geld niet gelukkig maakt. Wel dat geld besparen mij een kick geeft, en dat dat ook wel moet als ik boeken wil blijven vertalen. [Lees verder]

‘Lekker genieten hoor’

Martin en ik waren een paar jaar geleden voor een mini-vakantie in een hotel waar we halfpension hadden geboekt. Voordat je nu ophoudt met lezen omdat ‘halfpension’ iets voor senioren is: het hotel ligt zelfs voor Nederlandse begrippen in the middle of nowhere en we hebben allebei geen auto. Hoewel we er vooral ook heen gingen om te wandelen, is een uur door het donker lopen voor een slechte pizza niet ons idee van vakantie.

We aten een paar avonden in het restaurant en werden bijna altijd bediend door dezelfde hartelijke serveerster. Alleen konden we na een tijdje ons lachen niet meer inhouden omdat ze ons bij elke gang steevast ‘lekker genieten hoor’ toewenste. [Lees verder]

Corona-etiquette

Marktplein in Autun

Het voelt toch wat raar om hier niet ook iets te zeggen over corona nu zelfs ik meer aan huis gekluisterd ben dan normaal. Ik kan het originele plaatje vanwege copyright niet posten, maar deze tekst staat op dit moment bij mijn Whatsapp-account:

When you find out your daily lifestyle is actually called quarantaine.

De situatie waarin we ons nu bevinden ervaar ik als een onwerkelijke droom, en toch ben ik (verdacht?) rustig. Toen ik zo’n drie weken geleden aan dit stukje begon, schreef ik dit:

Het advies van deskundigen luidt al een tijdje: was je handen goed, hoest in je elleboog en schud geen handen. [Lees verder]